Galeria strona 5


Klik ---> Galeria strona 1
Klik ---> Galeria strona 2
Klik ---> Galeria strona 3
Klik ---> Galeria strona 4



===== Pióroróg ======== Borecznik sosnowiec ==== Borecznik rudy ====== Szerszeń europejski ===



===== Trzmiel rudy ====== Trzmiel ziemny ========= Biegacz ssp. ====== Bujanka większa =====



== Rohatyniec nosorożec === Krasanka natrawka ===== Płaskowiak zmienny === Baldurek pręgowany ==


+++++++++++++++++++
Wij drewniak (Lithobius forficatus) ? gatunek drapieżnego parecznika z rodziny Lithobiidae żyjącego przeważnie pod korą drzew, w próchnie, pod kamieniami, w ściółce, rzadziej w samej glebie. Preferują ziemie gliniaste, czarnoziemy oraz ziemie z małą domieszką piasku. Często zamieszkują osiedla ludzkie, opuszczone żwirownie oraz parki miejskie.
Charakteryzują się obecnością 15 par odnóży i segmentów u osobników dorosłych i siedmiu, rzadziej 6 lub 8 par u form młodocianych. Samica składa jedno białe jajko, raz na 1-2 tygodni.
Drewniaki są skrytymi stworzeniami, uaktywniającymi się głównie nocą. Dzień spędzają ukryte w różnych zakamarkach, np. pośród opadłych liści, pod kamieniami, odstającą korą drzew czy w innych tego typu miejscach. Ich wąskie, a przede wszystkim silnie spłaszczone ciała, świetnie się nadają, do wciskania się w różne szczeliny.

Wije (Myriapoda) ? gromada tchawkowców charakteryzująca się obecnością wyraźnie wyróżnionej głowy i wydłużonego tułowia o wielu segmentach (od 10 do 180,
Wyróżnia się 4 gromady wijów:
pareczniki (Chilopoda)
drobnonogi (Symphyla)
skąponogi (Pauropoda)
dwuparce (Diplopoda)



=============
Gniłun (Helophilus pendulus) należy do rodziny bzygowatych (Syrphidae).Jeśli chodzi o rodzaj Helophilus, to oficjalnie mamy ich w Polsce 5 gatunków.
Tułów w czarno żółte pasy. Na twarzy czarna pręga. Tylne golenie jasnożółte za wyjątkiem krótkiego odcinka apikalnego. Wszystkie tylne krawędzie tergitów czarne. Żółte plamy na t4 proste, lub niemal proste.
Liczebność: bardzo pospolity
Środowisko: lasy, parki, ogrody, łąki, tereny ruderalne
Wymiary: 11-13 mm. Długość skrzydła 8.5-11.25 mm
Czas lotu: kwiecień ? październik
Pokarm: nektar, pyłek. Larwy odcedzają wodę z zawiesiny organicznej
Podobne gatunki: pozostałe gniłuny mają ciemniejsze tylne golenie, a Helophilus trivittatus dodatkowo pozbawiony jest czarnej pręgi twarzowej.
Dorosłe gniłuny odwiedzają rozmaite gatunki kwiatów, głównie te o żółtej i fioletowej barwie. Mogą to być chociażby wspomniane przeze mnie wrotycze, ale także starce, nawłocie, osty, ostrożenie, sadźce konopiaste.
Larwy gniłuna rozwijają się natomiast w błotnistych, stojących wodach, często pośród rozkładającej się, gnijącej roślinności, gdzie filtrują unoszące się w wodzie drobinki organiczne.

Pióroróg - Tanyptera spp.należy do rodziny koziułkowatych, komarnic (Tipulidae), owadów z rzędu muchówek.
Pióroróg to duża muchówka, dł. ciała ok. 2,5 cm, rozpiętość skrzydeł do 4 cm. Samica różni się od samca, kształtem ciała i ubarwieniem (czarne, błyszczące). Część odwłoka ma czerwone zabarwienie, odnóża zaś są pomarańczowe.
Samce najczęściej są mniejsze od samic, mają przeważnie jaskrawożółty odwłok, przez środek którego biegnie czarna, przerywana linia. Odwłok ma kuliste zakończenie z czarną plamą na wierzchu. Czułki samców są grzebieniaste i zgodnie z nazwą ?pióroróg? mogą budzić skojarzenia z jakimś nietypowym porożem. U samic czułki są ciemne, nitkowane.
Jeśli chodzi o rodzaj Tanyptera, to mamy w Polsce dwa, bardzo do siebie podobne gatunki. Trudno jest odróżnić T. atrata, od spokrewnionego z nią T. nigricornis.
Ekosystemem, który najbardziej odpowiada ich wymaganiom jest wiekowy i najlepiej wilgotny, liściasty las często rosnący wokół jezior, czy wzdłuż rzek. Czasami jednak może zalatywać do miast, a tym samym może się zdarzyć, że wpadnie do mieszkania, chociażby zwabiony światłem.
Można określić go rzadkim owadem, i nie ulega wątpliwości, że on jak i wszystkie bytujące w spróchniałych, obumarłych drzewach gatunki, czy to owady (stawonogi), czy ptaki, niestety ale wyginą. To tylko kwestia czasu. Coraz mniej obumarłych drzew zostawianych jest w spokoju, by mogło w nich swoje kontinuum odbywać życie wszelakich form.
A to bardzo pożyteczne stworzenie bo bierze udział w redystrybucji związków organicznych w ekosystemie. Larwy pióroroga oprócz spróchniałego drewna żerują na rozkładających się liściach i igłach drzew.
Obecnie, tego typu owady, najliczniej można spotkać w rezerwatach i parkach narodowych, oraz w tych nielicznych miejscach, gdzie zachowały się stare drzewostany.

Na podstawie opisów na stronach:
swiatmakrodotcom.wordpress.com
wyszedlzdomu.blogspot.com



Foto: Wwwiola

=========
Borecznikowate Diprionidae
Krępe, wolno latające owady. Imagines ubarwione zwykle mało kontrastowo, brązowo i czarno; samice jaśniejsze od samców. Czułki samców pierzaste, szerokie. Czułki samic wąskie, lekko ząbkowane. Odwłok najszerszy w połowie długości. Larwy gromadnie lub pojedynczo żerują głównie na sosnach.
W Polsce co najmniej 19 gatunków

Borecznik sosnowiec (Diprion pini) ? gatunek owada z rzędu błonkoskrzydłych. Jeden z ważniejszych szkodników sosny pospolitej.

Owad ma dwie rójki w ciągu roku. Pierwsza przypada na okres kwietnia i maja. Druga odbywa się od połowy lipca do połowy sierpnia. Rójka przebiega za dnia. Ociężałe samice latają niezgrabnie przy nasłonecznionej pogodzie. Imago nie pobierają pokarmu, w związku z czym rójka trwa 8 (samice) - 10 dni (samce).

Dorosła larwa długości 20-26 mm. Larwy mają zmienne ubarwienie, często żółtawozielone z brunatną głową i czarnymi plamkami, nad każdą nogą odwłokową ciemna plamka w kształcie leżącego średnika; nogi tułowiowe są czarne, na każdym segmencie widoczne są trzy poprzeczne rzędy małych, czarnych kolców. Głowa larwy ma kolor rdzawobrunatny. Zaniepokojone larwy wyginają się esowato i wykonują szybkie, rytmiczne ruchy ciałem. Samiec długości 7-9,5 mm, czarny z brunatnym zakończeniem odwłoka, przednie skrzydła z brunatnym znamieniem, na wierzchołku przyciemnione. Samica długości 7-10,5 mm, jasnożółta z brunatną głową, grzbietowa strona tułowia odwłoka z czarnymi plamkami, znamię na skrzydłach żółtawe.
Występuje prawie w całej Europie, Północnej Afryce na Kaukazie i Syberii. Ogniska gradacyjne powstają w litych drzewostanach sosnowych różnego wieku, rosnące, na ubogich siedliskach. Szczególną rolę odgrywa w drągowinach.
Żeruje na sośnie pospolitej (Pinus sylvestris), rzadziej na innych gatunkach sosny. Pokarm larw stanowią igły.
Znacznie obniża przyrost drzewa. Nie uszkadza pączków - a więc daje możliwość regeneracji. W latach suchych może doprowadzić do silnego wydzielania się posuszu i doprowadzić do masowego pojawu szkodników wtórnych.

Zródło: Wilkipedia



-------------
Borecznik rudy (Neodiprion sertifer) ? gatunek owada z rodziny borecznikowatych. Szkodnik występujący w lasach wyżynnych.
Owad roi się w sierpniu, zasiedla przeważnie młode drzewka sosny pospolitej, kosodrzewiny, sosny czarnej, limby, wejmutki i innych sosen. Preferuje drzewostany rosnące na ubogich siedliskach w dobrze nasłonecznionych miejscach. Owalne jaja składa w pewnych odstępach do nacięć na brzegach igieł. Na wiosnę wylęgają się z nich larwy, zazwyczaj ubarwione są szaro-zielono, z jaśniejszą pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu. Głowa gąsienicy jest błyszcząca i czarna, a na wszystkich segmentach jej tułowia występują drobne kolce. Po bokach ciała widać ciemniejsze, biało obramowane pasy.
Larwy w maju i czerwcu gromadnie zgryzają starsze igły, lecz pozostawiają nienaruszone młode pędy. Mogą też placowato ogryzać soczystą korę. Zakończywszy żer opuszczają się na ziemię gdzie przędą kokony. Przepoczwarczają się we wrześniu i wkrótce po tym wydostają się z kokonu owady doskonałe. Szkody wyrządzane przez tego owada polegają na stratach w przyroście drzew.



Foto: Wwwiola

Szerszeń europejski (Vespa crabro), szerszeń groźny, zwykle nazywany szerszeniem ? gatunek owada z rodziny osowatych (Vespidae), z grupy żądłówek, największy z osowatych występujących w Europie Środkowej, pospolity na terenie całej Polski, zwłaszcza w pobliżu terenów zamieszkiwanych przez ludzi. Żywi się owadami, owocami oraz sokami niektórych drzew. Jego użądlenie może być niebezpieczne dla osób uczulonych na jad owadów błonkoskrzydłych.
Długość ciała królowej (samica) 25?35 mm, samca 21?23 mm, a robotnicy 17?24 mm. Ubarwienie zmienne. Forma typowa dla obszaru Polski ma tułów czarny w rude plamy, odwłok żółty w czarne pasy. Głowa szerszenia zaopatrzona jest w silne żuwaczki, z dobrze widocznym żółtym rysunkiem.
Żywiąc się innymi owadami (zwłaszcza muchówkami) mogą pełnić pożyteczną rolę, gdy zjadają owady uznawane przez człowieka za szkodniki, ale szerszenie zjadają również owady pożyteczne, np. pszczoły, nadgryzają dojrzałe owoce i uszkadzają młode drzewka, powodując w ten sposób szkody w leśnictwie i sadownictwie.



Foto: Wwwiola

---------------
Trzmiel rudy (Bombus pascuorum) ? gatunek z rodziny pszczołowatych. Zaliczany do pszczół właściwych, plemienia trzmiele (Bombini).
Wierzchnia część tułowia i tylnej części odwłoka rude. Przednia część odwłoka szara. Skrzydła lekko brązowawe. Stosunkowo mały, osiąga od 9-18 mm długości.
Spotykane w widnych, rzadkich lasach jak i na terenach otwartych. Wszędzie liczny, jeden z najpospolitszych krajowych trzmieli.



---------------
Trzmiel ziemny (Bombus terrestris ) ? gatunek z rodziny pszczołowatych. Zaliczany do pszczół właściwych, plemienia trzmiele (Bombini). Tworzy niewielkie sezonowe gniazda pod ziemią lub pod kamieniami, w których bytuje nie więcej niż kilkaset osobników.
Trzmiele są wykorzystywane również do zapylania roślin w szklarniach, w tym celu można kupić trzmiele w specjalnych firmach.
Trzmiel ziemny tak jak pozostałe gatunki trzmieli w Polsce podlega częściowej ochronie gatunkowej

Biegacz (Carabus) rodzaj dużych i średniej wielkości drapieżnych chrząszczy z rodziny biegaczowatych, podrodziny Carabinae i plemienia Carabini. Obejmuje blisko 900 gatunków. Występują w różnych środowiskach, preferując lasy. Większość nielotna. Kilka gatunków jest zagrożonych.
Zarówno imagines, jak i larwy są drapieżne. W skład ich pożywienia wchodzą dżdżownice, ślimaki, gąsienice i wiele innych owadów. Zjadają także świeżą padlinę.

Biegacz gajowy (Carabus nemoralis) ? gatunek dużego chrząszcza z rodziny biegaczowatych. Dorosły osobnik osiąga zwykle od 22 do 26 mm długości. Zamieszkuje gaje i brzegi lasów. Często można go spotkać na terenach rolniczych, jak i w miejskich ogrodach.
Ukrywa się pod kamieniami, sągami drewna, pod korą pniaków, ściętych, starych pni oraz w mchu. Żyje przede wszystkim na nizinach ale występuje także na pogórzach.

Biegacz ogrodowy (Carabus hortensis) - owad z rodziny biegaczowatych występujący w lasach i gajach, wiejskich ogrodach oraz w większych miejskich parkach. Jest to drapieżnik nocny podobnie jak jego larwy. Łowi larwy różnych owadów, ślimaki, chrząszcze, mszyce, mrówki i pająki, czasami duże chrabąszcze.
Biegacz ogrodowy mierzy 23 do 30 mm długości.



Foto: Jadzia

================
Bujanka większa (Bombylius major) owad z rodziny bujankowatych. Doskonale lata. Pokrojem przypomina mniejszych rozmiarów trzmiela; osiąga długość od 8 do 12 mm.
Wiosną, w kwietniu i w maju, bujanki większe przebywają na kwiatach, do których kielichów zanurzają swoją wyjątkowo długą ssawkę i pobierają nią nektar.
Ciało pokryte ma gęstymi brązowymi włoskami (?futerkiem?).
Najłatwiej można ją spotkać na słonecznych polanach i widnych obrzeżach lasów, także w ogrodach i parkach. Forma dorosła lata od kwietnia do czerwca.
Larwy rozwijają się w gniazdach niektorych os samotnic; z rodzaju pszczolinka, lepiarka.



Foto: Jadzia

Rohatyniec nosorożec, rohatyniec garbarz (Oryctes nasicornis) ? owad z rzędu chrząszczy, z rodziny poświętnikowatych, z dużej podrodziny rohatyńców (Dynastinae)
Prawie wszystkie gatunki tej podrodziny charakteryzuje wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samce są większe, na głowie noszą większy bądź mniejszy, dłuższy lub krótszy, bardziej lub mniej zaokrąglony ?róg?, przedplecze jest również ?ozdobione? jednym bądź kilkoma ?rogami?, a co najmniej guzami. Samice są z reguły mniejsze i pozbawione tych wspaniałych dodatków, co powoduje, że stosunkowo łatwo można je pomylić z chrząszczami innych gatunków.
Rohatyniec nosorożec ma ciało walcowate, błyszczące. Kasztanowobrązowe lub czarno brązowe; spód ciała i nogi pokryte długimi rudymi włoskami. Duże samce mogą osiągać 40 mm długości; samice są mniejsze.
Czas lotu. Czerwiec i lipiec; czasem pojawia się już w maju.



Foto: Jadzia

Rohatyniec nosorożec występuje na nizinach i ciepłych pogórzach, gdzie zamieszkuje lasostepy i rzadkie, prześwietlone lasy liściaste, przede wszystkim dębowe. Preferuje składy trocin, kompost, butwiejące rośliny. Żyje również na terenie większych parków miejskich, ale spotykany jest stosunkowo rzadko, ponieważ prowadzi zmierzchowo ? nocny tryb życia.
Z dużych stert kompostowych wykorzystywanych w ogrodnictwie, gdzie bywał liczny, ustępuje ze względu na stosowanie chemicznych środków ochrony roślin i nawozów sztucznych.
Samica składa owalne, żółtawe jaja do próchniejących pniaków, starych drzew liściastych i obumarłych korzeni lub do kompostów, inspektów lub starych trocin. Larwa przechodzi przez trzy stadia larwalne. Dorosła larwa osiąga długość do 12 cm; jest brudnobiała, zwinięta w kształt litery C (typowy pędrak), o mocno zesklerotyzowanej, ciemnej głowie. Rozwój larwy trwa 3?5 lat. Larwa trzeciego stadium przepoczwarcza się w komorze, ulepionej z gliny, sproszkowanego drewna lub trocin i wzmocnionej specjalną wydzieliną. Chrząszcz po wylęgnięciu pozostaje w niej na zimowanie, aż do późnej wiosny.
Pokarm: Imagines nie pobierają pokarmu. Pędraki żywią się próchnem, trocinami i materią organiczną w kompostownikach



Foto: Jadzia

Krasanka natrawka (Cercopis vulnerata) ? gatunek pluskwiaka z rodziny krasankowatych.
Długość ciała 9,5 - 11 mm. Żyje na trawach lub krzewach od maja lub od początku czerwca do lipca, przede wszystkim na pogórzu gdzie bywa liczna.
Błyszcząco czarne: twarz, ciemię, przedplecze i tarczkę ma delikatnie, jasno owłosione. Na przedpleczu i przednich skrzydłach delikatne punktowanie. Skrzydła przednie z czarno-czerwonym wzorem. Tylne skrzydła brązowo przydymione, prześwitujące, delikatnie owłosione.
Larwy żyją pod ziemią, żywią się sokami wysysanymi z korzeni roślin zielnych. Larwy wytwarzają wokół siebie pienistą otoczkę.

Płaskowiak zmienny, ściga bukowa, ściga dębowa, , zmiennik bukowiec (Phymatodes testaceus syn. Callidium testaceum)
Owad z rodziny kózkowatych. Ubarwienie ciała – zgodnie z nazwą – bardzo zmienne. Zarówno najszersze w środkowej części przedplecze, jak i pokrywy mogą być żółte, brązowe, czarne, granatowe, czerwone. Uda wyraźnie pogrubiałe, zwykle znacznie ciemniejsze od żółtych goleni; tym niemniej zdarzają się osobniki o udach w barwie goleni.
Biotop: Lasy, parki, aleje, sady, ogrody. Mieszka przede wszystkim w drzewostanach liściastych oraz mieszanych, w których przeważającym drzewem jest dąb.
Pokarm: Soki wyciekające z ran na drzewach. Larwy żerują pod korą dębów i innych drzew liściastych, w tym owocowych.


-------------
Baldurek pręgowany, pętlak czteropaskowy (Leptura quadrifasciata) – gatunek chrząszcza z rodziny kózkowatych i podrodziny zmorsznikowych (Lepturinae)
Długość ciała 11-19 mm. Pokrywy czarne z czterema poprzecznymi, żółtymi lub pomarańczowymi przepaskami. Przednie i tylne brzegi przedplecza opatrzone niegęstym żółtym owłosieniem. Odnóża i nasadowe człony czułków czarne. Duża zmienność, szczególnie we wzorze pokryw, przez co opisano kilkadziesiąt odmian.
Zamieszkują wilgotne siedliska starych lasów liściastych i okolic wód, zarówno na nizinach jak i w górach. Odżywiają się pyłkiem kwiatów, szczególnie baldaszkowatych i różowatych. Jaja składane są do martwego drewna: zarówno pni i pniaków jak i leżaniny. Cykl życiowy trwa minimum trzy lata. larwy są ksylofagami, a do ich roślin pokarmowych należą: brzozy, olchy, topole (w tym osika), wierzby, jarzęby, buk, lipy oraz leszczyny. Żerują w wilgotnym drewnie, w którym drążą podłużne chodniki. Kolebkę poczwarkową sporządzają zwykle po trzecim zimowaniu w czerwcu.