Pióroróg -
Tanyptera spp.należy do rodziny koziułkowatych, komarnic
(Tipulidae), owadów z rzędu muchówek.
Pióroróg to duża muchówka, dł. ciała ok. 2,5 cm, rozpiętość skrzydeł do 4 cm. Samica różni się od samca, kształtem ciała i ubarwieniem (czarne, błyszczące). Część odwłoka ma czerwone zabarwienie, odnóża zaś są pomarańczowe.
Samce najczęściej są mniejsze od samic,
mają przeważnie jaskrawożółty odwłok, przez środek którego biegnie czarna, przerywana linia. Odwłok ma kuliste zakończenie z czarną plamą na wierzchu. Czułki samców są grzebieniaste i zgodnie z nazwą ?pióroróg? mogą budzić skojarzenia z jakimś nietypowym porożem. U samic czułki są ciemne, nitkowane.
Jeśli chodzi o rodzaj Tanyptera, to mamy w Polsce dwa, bardzo do siebie podobne gatunki. Trudno jest odróżnić
T. atrata, od spokrewnionego z nią
T. nigricornis. Ekosystemem, który najbardziej odpowiada ich wymaganiom jest wiekowy i najlepiej wilgotny, liściasty las często rosnący wokół jezior, czy wzdłuż rzek. Czasami jednak może zalatywać do miast, a tym samym może się zdarzyć, że wpadnie do mieszkania, chociażby zwabiony światłem.
Można określić go rzadkim owadem, i nie ulega wątpliwości, że on jak i wszystkie bytujące w spróchniałych, obumarłych drzewach gatunki, czy to owady (stawonogi), czy ptaki, niestety ale wyginą. To tylko kwestia czasu. Coraz mniej obumarłych drzew zostawianych jest w spokoju, by mogło w nich swoje kontinuum odbywać życie wszelakich form.
A to bardzo pożyteczne stworzenie bo bierze udział w redystrybucji związków organicznych w ekosystemie. Larwy pióroroga oprócz spróchniałego drewna żerują na rozkładających się liściach i igłach drzew.
Obecnie, tego typu owady, najliczniej można spotkać w rezerwatach i parkach narodowych, oraz w tych nielicznych miejscach, gdzie zachowały się stare drzewostany.
Na podstawie opisów na stronach:
swiatmakrodotcom.wordpress.com
wyszedlzdomu.blogspot.com
Foto:
Wwwiola=========
Borecznikowate Diprionidae Krępe, wolno latające owady. Imagines ubarwione zwykle mało kontrastowo, brązowo i czarno; samice jaśniejsze od samców. Czułki samców pierzaste, szerokie. Czułki samic wąskie, lekko ząbkowane. Odwłok najszerszy w połowie długości. Larwy gromadnie lub pojedynczo żerują głównie na sosnach.
W Polsce co najmniej 19 gatunków
Borecznik sosnowiec (Diprion pini) ? gatunek owada z rzędu błonkoskrzydłych. Jeden z ważniejszych szkodników sosny pospolitej.
Owad ma dwie rójki w ciągu roku. Pierwsza przypada na okres kwietnia i maja. Druga odbywa się od połowy lipca do połowy sierpnia. Rójka przebiega za dnia. Ociężałe samice latają niezgrabnie przy nasłonecznionej pogodzie.
Imago nie pobierają pokarmu, w związku z czym rójka trwa 8 (samice) - 10 dni (samce).
Dorosła larwa długości 20-26 mm. Larwy mają zmienne ubarwienie, często żółtawozielone z brunatną głową i czarnymi plamkami, nad każdą nogą odwłokową ciemna plamka w kształcie leżącego średnika; nogi tułowiowe są czarne, na każdym segmencie widoczne są trzy poprzeczne rzędy małych, czarnych kolców. Głowa larwy ma kolor rdzawobrunatny. Zaniepokojone larwy wyginają się esowato i wykonują szybkie, rytmiczne ruchy ciałem. Samiec długości 7-9,5 mm, czarny z brunatnym zakończeniem odwłoka, przednie skrzydła z brunatnym znamieniem, na wierzchołku przyciemnione.
Samica długości 7-10,5 mm, jasnożółta z brunatną głową, grzbietowa strona tułowia odwłoka z czarnymi plamkami, znamię na skrzydłach żółtawe.
Występuje prawie w całej Europie, Północnej Afryce na Kaukazie i Syberii. Ogniska gradacyjne powstają w litych drzewostanach sosnowych różnego wieku, rosnące, na ubogich siedliskach. Szczególną rolę odgrywa w drągowinach.
Żeruje na sośnie pospolitej (Pinus sylvestris), rzadziej na innych gatunkach sosny. Pokarm larw stanowią igły.
Znacznie obniża przyrost drzewa. Nie uszkadza pączków - a więc daje możliwość regeneracji. W latach suchych może doprowadzić do silnego wydzielania się posuszu i doprowadzić do masowego pojawu szkodników wtórnych.
Zródło: Wilkipedia
-------------
Borecznik rudy (Neodiprion sertifer) ? gatunek owada z rodziny borecznikowatych. Szkodnik występujący w lasach wyżynnych.
Owad roi się w sierpniu, zasiedla przeważnie młode drzewka sosny pospolitej, kosodrzewiny, sosny czarnej, limby, wejmutki i innych sosen. Preferuje drzewostany rosnące na ubogich siedliskach w dobrze nasłonecznionych miejscach. Owalne jaja składa w pewnych odstępach do nacięć na brzegach igieł. Na wiosnę wylęgają się z nich larwy, zazwyczaj ubarwione są szaro-zielono, z jaśniejszą pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu. Głowa gąsienicy jest błyszcząca i czarna, a na wszystkich segmentach jej tułowia występują drobne kolce. Po bokach ciała widać ciemniejsze, biało obramowane pasy.
Larwy w maju i czerwcu gromadnie zgryzają starsze igły, lecz pozostawiają nienaruszone młode pędy. Mogą też placowato ogryzać soczystą korę. Zakończywszy żer opuszczają się na ziemię gdzie przędą kokony. Przepoczwarczają się we wrześniu i wkrótce po tym wydostają się z kokonu owady doskonałe. Szkody wyrządzane przez tego owada polegają na stratach w przyroście drzew.

Foto:
Wwwiola